De meeste onkruiden behoren tot de zaadplanten. Toch zijn er enkele sporenplanten die als onkruid beschouwd worden. Heermoes is zo een sporenplant. Het plantje zelf lijkt op een jong dennetje. Het is een overblijvende of doorlevende plant die in de grond een dicht net van diepgroeiende wortelstokken vormt. De vermeerdering gebeurt dan ook bijna uitsluitend via deze wortelstokken.
Heermoes komt vrij algemeen voor en dan voornamelijk op tamelijk droge zandgronden. Het uitzicht van de plant lijkt op een paarden (of katten) staart, vandaar zijn naam.
Mechanische bestrijding :
Door regelmatig de grond te schoffelen of hakken put men de wortel uit zodat de plant uiteindelijk verdwijnt. Niet alleen is dit een werk van lange adem maar er moet ook op regelmatige gehakt worden anders gaat de plant zich snel kunnen hesrtellen.
Meststoffen :
Heermoes gedijt niet zo goed op gronden die rijk zijn aan kalium of potas en fosfor. Als deze 3 componenten gebruikt worden verminderen het aantal planten ook geleidelijk. Ook hier verdwijnen de plantjes maar mondjesmaat.
Chemische bestrijding :
Het is niet zo moeilijk om de bovengrondse delen van de paardenstaart te vernietigen maar de plant bezit een uitgebreid netwerk van ondergrondse uitlopers. Vanuit de reservestoffen opgeslagen in deze uitlopers kan de plant zich zeer snel herstellen. Het is daarom aan te raden regelmatig te spuiten met de gepaste dosis. De producten die hiervoor ingezet worden zijn producten op basis van trichlopyr. (VB. Tribel, Garlon, Mutan, …) Het beste tijdstip voor de bestrijding is in de herfst omdat de plant zich dan gaat voorbereiden voor de winterperiode. Het sap (en dus de voedingsstoffen) worden dan naar de ondergrondse uitlopers getransporteerd. Zo bereikt het trichlopyr uiteindelijk alle plantendelen.